Meijer schildert het Nederlandse landschap in eerste instantie op een traditionele, realistische en herkenbare manier. De ontstane werken ontleedt ze om vervolgens de losse elementen opnieuw samen te voegen tot een nieuw beeld. Dit beschouwt ze niet als een vernietiging van een schilderij. Op deze wijze is de herschikking en assemblage techniek op te vatten als een manier om de anatomie van het landschap beter te kunnen bevatten en de (ruimtelijke) beleving van het landschap te vangen. Door de fragmentatie is er bovendien meer nadruk op techniek en beeld. De fragmentarische abstractie is een onderdeel, maar neemt nooit de overhand in het werk.

Het werk is zo op te vatten als een poging om in de anatomie van de alledaagse schoonheid van de natuur en het landschap een grotere bovennatuurlijke schoonheid te ervaren.