Periode
De expositie was te zien van 26 januari t/m 31 maart 2019 in Galerie Pouloeuff in Naarden-Vesting. Tijdenshet openingswoord werd ook de Pouloeuff Publieks Award December 2018 uitgereikt.
BEKIJK
Deze wonderlijke tentoonstelling laat je met een nieuwe blik naar de realiteit kijken. De vier exposerende kunstenaars gebruiken hun materiaal niet op een traditionele manier. Herkenbare objecten en materialen worden op een onverwachte manier gecombineerd en in ongewone situaties geplaatst. De oorspronkelijke functie van de gebruikte materialen verandert, waardoor ze in een nieuw perspectief komen te staan. Zo worden foto’s, gekenmerkt door het platte vlak, ineens driedimensionaal, wordt de esthetiek van gewapend beton in meubelstukken benadrukt en krijgen alledaagse materialen een nieuwe, schilderachtige, vormgeving. Als toeschouwer word je uitgedaagd opnieuw te kijken. De onverwachte wendingen openen je ogen voor de schoonheid van de materialen, waarbij de werkelijkheid vaak simpeler is dan je denkt.
Bekijk de uitnodiging
Deelnemende kunstenaars
Tim Wunderink
Tim Wunderink maakt twee dimensionale wandobjecten van bestaand, alledaags materiaal die hij presenteert als schilderijen.
Willem van Hooff
Met zijn werk ‘De elementen van constructie’ wil Willem van Hooff de verborgen schoonheid van gewapend beton laten zien.
Jessie Westgeest
Jessie Westgeest maakt bijzondere fotosculpturen. Binnen de kaders en beperkingen van het medium fotografie probeert zij een nieuwe werkelijkheid te creëren en zoekt zij de grenzen op van twee- en driedimensionaliteit, echt en nep, het beeld en het materiaal.
Kira Fröse
Het werk van Kira Fröse bestaat uit gebruiksvoorwerpen die hun beoogde functie hebben verloren. Tijdens het maakproces heeft Fröse haar materiaal de kans gegeven op eigen wijze te transformeren. Daarmee geeft ze alledaagse objecten de ruimte om moe te mogen zijn en de beperkingen van functionaliteit los te laten.
Het liefste werkt Kira Fröse met keramiek. Het blijft namelijk altijd een kleine verrassing hoe dit uit de oven komt. Keramiek is te vormen, maar heeft ook beperkingen en Fröse vraagt zich af: “Hoe ver kan ik het materiaal vormen zoals ik het wil en in hoeverre vormt het materiaal mij?” Voor Fröse is haar werk geslaagd wanneer mensen op het verkeerde been gezet worden door het gebruik van het materiaal, en ze niet precies begrijpen waar ze naar kijken. Of – beter nog – dat ze geloven te weten waar ze naar kijken en dan verrast worden door een andere realiteit.
