Luchtlandschappen

Holman toont foto’s van luchtlandschappen die zij vastlegde tijdens haar verblijf in afgelegen berggebieden, waar ze langere tijd alleen verbleef. De foto’s zijn in negatief op doorzichtige platen gedrukt, waardoor wolken die normaal het zicht ontnemen, juist transparant worden. Daarmee keert zij niet alleen het beeld om, maar ook de betekenis van eenzaamheid. Het alleen zijn in de bergen ervoer ze als rustgevend en prettig, terwijl haar omgeving zich vaak afvroeg of ze zich niet eenzaam voelde. Met dit werk wil zij de vaak onderbelichte, positieve ervaring van alleen-zijn naar voren brengen. Dat doet ze in een gelaagd geheel waarin de veranderlijkheid van de lucht voelbaar wordt doordat het ene wolkendek over het andere schuift.

Holman’s werken ontstaan vanuit een onderzoek naar de complexiteit van menselijke emoties, waarbij ze vaak landschappen als metafoor hiervoor inzet. Net zoals landschappen zijn emoties uitgestrekt, gelaagd en voortdurend in beweging. Door rustig en toegankelijk werk te maken, waarin landschappelijke kenmerken te herkennen zijn, nodigt zij uit om stil te staan bij de manier waarop emoties ons handelen beïnvloeden.