Laten we we vooropstellen dat geboren zijn een ongemak is.

Niemand vroeg je of je geboren wilde worden en niemand beloofde je dat het gemakkelijk zou zijn. In een doorlopend onderzoek is Maurice Nuiten op zoek naar de ultieme vraag waarom we hier zijn, op zoek naar een doel. Een daarvan is om gelukkig te zijn. Op basis van deze existentiële filosofie baseert hij zijn theoretisch onderzoekskader. Nuiten is op zoek naar een antwoord waarin hij balanceert tussen het echte leven en (pseudo)wetenschap. Nuiten wil dat we de momenten zien die hij tegenkomt. Hij toont ons de wrijving en strijd tussen de wereld en zichzelf die hij ervaart in de absurde wereld. Hij noemt zichzelf geen ‘fotograaf’ in de mediumspecifieke betekenis van het woord: performance, fotografie, installatie en tekst maken deel uit van zijn verkenningen. Het bereik van deze instrumenten biedt hem een ​​breder palet om de omstandigheden van zijn/ons bestaan ​​te begrijpen.

De beeldtaal van Maurice Nuiten kenmerkt zich door het gebruik van het naakte lichaam (vaak in surrealistische houdingen gemanoeuvreerd), alledaagse objecten en de huiselijke omgeving. Performance vormt echter de basis van het werk, zowel als vorm van onderzoek maar ook als methode om tot het uiteindelijke beeld te komen.