Pouloeuff Publieks Award januari 2016

De grote doeken van Lora Harreveld zijn sfeerbeelden vol spanning en mysterie. Ze werkt vanuit de sterke behoefte een wereld ingezogen te worden waarin een bepaalde beleving wordt opgeroepen en grote contrasten tot uiting komen. Contrasten tussen donker en licht, verfijnd en ruw, chaos en rust, die onbewust laten zien hoe de kunstenares in het leven staat en tegen de maatschappij aankijkt.

Verstilde beelden uit veelal sprookjesachtige films bieden inspiratie en een uitgangspunt. Ze vertaalt intrigerende kleuren, lijnspellen en vormen al experimenterend met verf en afvalmaterialen naar het doek tot er een nieuwe, intense, abstract-figuratieve wereld ontstaat.

Dit schilderij heeft Jan Blank in Ierland gemaakt. Het is een horizon geschilderd op een zelfgemaakt polyester 'doek', dat vanaf een afstand lijkt op een stuk gekreukeld opgespannen papier of textiel. Het werk is een spel tussen de strakke rechte lijn van de horizon, die je ziet als je er recht tegenaan kijkt en de plasticiteit van de ondergrond, die ervoor zorgt dat de afbeelding vanuit een andere hoek verandert in een bergachtig landschap, dat volgens de kunstenaar een extra dimensie geeft aan het idee van een eindeloze verte , een onderwerp dat vaak terugkomt in het werk van Jan Blank.

Als we kijken naar de samenleving als een theater, zijn we allemaal tegelijk acteurs en toeschouwers. Om ons sociale karakter te definiëren trekken we uitgebreide kostuums aan, we associëren ons met voorwerpen als rekwisieten, wij zetten onszelf in scene en we treden op. We kijken naar anderen op dezelfde manier om te begrijpen welke rol ze spelen. Als sociaal designer, ziet du Mesnildot het als haar rol om het script in twijfel te trekken en de normen te ondermijnen. Vanuit het oogpunt van ontwerp als een kritisch en politiek instrument, probeert ze deze te combineren met de functie van theater.

Met haar voorwerpen van waspoeder verwijst zij naar het verhaal dat wordt vertelt in poppenhuizen. Belangrijke voorwerpen representeren daarin het dagelijkse leven. Zij zijn niet functioneel maar geven een illusie van de werkelijkheid. De vorm is de visuele vertaling van de alledaagse norm. Wat is hun legitimiteit om onderdeel te zijn van het alledaagse?

Glas heeft de eigenschap zich op verschillende manieren te laten zien afhankelijk van hoe de lichtsituatie zich voordoet, variërend van transparant tot spiegelend. Dit gegeven is gebruikt om een product te maken dat naast zijn functie ook vanwege zijn materiaal eigenschappen een plek in het interieur kan vinden. De glazen set bestaat uit drie schalen, door ze installeren als set treedt er gelaagdheid op in materiaal en kleur

Het onderzoek van Louisa Zahareas richt zich op de familie maaltijd, de archetypische representatie van de gehele familie. Het verkent het herontwerp, gezien via beeldschermen die we tegenwoordig massaal gebruiken. Video communicatie is een fenomeen met een groeiend aantal gebruikers, doormiddel van diensten zoals Skype of FaceTime. Als we kijken naar onze dagelijkse rituelen en zien hoe ze worden vervormd door het prisma van het scherm, wordt het duidelijk dat het scherm niet langer een venster is naar ergens anders; het is het hier en nu, waardoor onze fysieke omgeving langzamerhand de "andere wereld" wordt. Het resultaat: een reeks van rekwisieten geïnspireerd door de eigenaardigheden van het medium.

Het onderzoek van Martin Laforet heeft als doel om de verschillende potenties van het produceren van een object met meerdere soorten mallen en afgietsels te ontdekken. Hij beschouwt de gelijktijdige aanwezigheid van mallen en afgietsels interessanter dan het afgietsel zelf. Het eerste deel van dit werk is de oorsprong van dit project. Het neemt zijn vorm aan als een materieel en conceptueel onderzoek naar de relatie tussen de mal en zijn afgietsel. Het tweede deel van het werk is de analyse en ontwikkeling van het onderzoek binnen de context van een maker/ontwerper met beperkte productie mogelijkheden. Het gebruik van de mal en de afgietsels op deze manier zorgt voor een tastbare werkmethode. Deze methode is geïmplementeerd met materiële productie.

Badkamers hebben de neiging om een nogal 'koude' ambiance uit te stralen en worden vaak uitsluitend gebruikt voor de praktische aspecten voor de dagelijkse wasbeurt. Toch is dit waar we nu zo veel meer doen, dan alleen maar wassen; het is waar we ons voorbereiden op de komende dag, mentaal en fysiek. Paola Sabourin is van mening dat deze 'zorg' momenten extra aandacht verdienen en in een intiemere setting. Geïnspireerd door de 16e-eeuwse kleedkamers, ontwikkelde ze een kap- en wastafel die deze rituelen naar de rustige heiligdom van de slaapkamer verhuizen.