Interview met aanstormend talent: TABITHA SLUIS
Het beeld dat we van kinderen hebben is dat ze altijd vrolijk zijn…
“In de media, talentenjachten en op Facebook zie je veelal blije kinderen en familiefoto’s. Maar er zijn veel gezinnen waar het helemaal niet zo gladjes verloopt. Ik werkte 6 jaar in het onderwijs en heb ook heel veel verdrietige verhalen achter de liefelijke kindergezichten gezien. Via mijn kunst vraag ik mij af of de kindertijd wel zo zorgeloos is, als deze op het eerste ogenblik lijkt”.
Komt dat ook doordat sommige ouders hun kinderen met hun problemen opzadelen? Op het schilderij 'Clean up your own mess' zie je een meisje met een dweil en een dood vogeltje.
“Als kind wordt je vaak geconfronteerd met de problemen en het verleden van je ouders. Onbewust probeer je ze te helpen en hun problemen op te lossen, maar soms kom je op een punt dat je denkt: dit is je eigen ‘pakkie an’. Een spannend proces tussen ouders en kinderen die ik op mijn manier probeer te verbeelden”.
Hoe gaat dat bij jou, is er eerst een tekening of eerst een herinnering?
Wat vinden je ouders van je werken?
“Met mijn moeder heb ik sinds de kunstacademietijd geen contact. Volgens mij was ze niet zo gecharmeerd van een werk dat ik van haar heb gemaakt n.a.v. een kinderfoto. Mijn vader benadert mijn werk vanuit zijn grafische vak. “Als je het kan printen, waarom zou je er dan zoveel uren tijd aan besteden?” heeft ie mij wel eens gevraagd. Hij heeft niet zoveel met mijn werk volgens mij. Misschien vinden ze het beiden moeilijk, dat mijn werk ook confronterend is voor de wijze waarop ze mij hebben opgevoed. Maar dat verleden is gelukkig ook de reden dat ik nu mooie kunst kan maken.”
Het klinkt misschien als een cliché, maar is je kunst ook een soort therapie?
“Ik denk het wel. Als kind was het tekenen en schilderen de enige manier waarop ik me vrij kon uiten. Op de academie was mijn werk autobiografischer, nu is het universeler en zie ik dat mensen zich in m’n werk herkennen. Het haalt bij de toeschouwer eigen ervaringen en gevoelens van vroeger weer naar boven. Niet alleen de beladen momenten, maar ook hun leukste kinderherinneringen. Mijn werk is voor een deel veranderd: minder beladen, lieflijker en meer sprookjesachtig. Als je jezelf heelt, verandert dat de blik op de wereld. Het kan niet anders dan dat dat ook mijn kunstenaarsproces beïnvloedt en andersom.”
Hoe gaat dat bij jou, is er eerst een tekening of eerst een herinnering?
“Soms heb ik een kinderherinnering en vertaal ik dat naar een doek. En soms ga ik aan het werk en dan ontstaat de betekenis vanzelf. Het kan ook zijn dat ik pas na een paar jaar weet waar het werk over gaat of dat ik dat ontdek tijdens een gesprek met toeschouwers.”
Wat hoop je te bereiken?
“Ik heb 6 jaar voor de klas gestaan, nu probeer ik mezelf als zelfstandig kunstenaar te profileren. Ik heb regelmatig kunstenaars geholpen hun werk te exposeren, maar nu wil ik aan mijn eigen ontwikkeling werken. De juiste galeries vinden die echt bij mijn werk passen en exposeren in het buitenland zijn daarbij een onderdeel. Eigenlijk ben ik een beetje in de kinderportretkunst gerold. Nu vind ik het erg leuk, maar dat zou zomaar in de toekomst anders kunnen zijn.”
Hoe vind je het om te exposeren in Pouloeuff?
“Ik vind dat Ine van der Horn het erg goed doet in de galerie. Rosa Marijn Oostveen en ik wilden na onze ontmoeting al eens samen exposeren. Ine bleek dat onbewust al opgepikt te hebben door ons samen in een expositie te plaatsen, nog voordat we die ideeën hadden gedeeld Erg leuk!”
Naar de expositie @ NAAR OVERIGE INTERVIEWS
Interview: Juliëtte de Swarte
