Pouloeuff Publieks Award februari 2017

Ralf Kokke doet onderzoek naar de verhouding tussen het Nederlandse landschap en zijn leefomgeving. Dit land heeft jarenlang een gevecht moeten aangaan met het water en heeft deze weten te domineren door middel van het bouwen van dijken, het droogleggen van meren en het bouwen van kanalen. Geïnspireerd door het oeuvre van Caspar David Friedrich, waarin de mens ondergeschikt is aan de natuur wil hij het tegenovergestelde creëren door te laten zien hoe mensen de natuur wil controleren.

Zomer, herfst, winter en lente. Ieder seizoen brengt een andere belevingswereld met zich mee in de natuur. De boom staat in het werk van Sigrid van der Mersch centraal, in elke denkbare verschijningsvorm. In elke tekening is zij op zoek naar een andere sfeer, die de boom typeert. Dat de natuur dient als aanleiding voor haar werk, betekent niet dat het per definitie op de werkelijkheid lijkt. Haar fantasie speelt in rol in het werk. De bomen worden getekend met potlood en houtskool, waarbij het fijnmazige van de potloodlijn de werken kenmerkt. Door streepjes naast en over elkaar te zetten komt er gelaagdheid in de tekeningen.

Wij gebruiken onze verbeelding om objecten te creëren voor ons eigen gebruik en hebben dan de neiging om te denken dat deze objecten losse dingen zijn, bestaand en functionerend geheel onafhankelijk van onszelf. Een stoel is gebouwd voor ons om op te zitten en het blijft het zelfde, ongeacht of er iemand op zit of niet. Maar wat als deze relatie minder afstandelijk zou worden? Chan Chiao Chun werd op een ochtend wakker met dit idee nadat hij gedroomd had dat zijn lichaam één was geworden met de huishoudelijke voorwerpen om hem heen. Meubels en de gebruikers hebben elkaar nodig. Zonder menselijke ondersteuning vallen de meubels om. Samen zijn we in balans en blijven elkaar beïnvloeden.

In de Bulgaarse samenleving is er een grote sociale en economische onrust sinds het radicaal de rug toegekeerd heeft tegen het Communisme. “Immemorable Landscapes” biedt een nieuwe kijk op een tijdperk waarvan de impact nog steeds voelbaar is. Met het onderzoeken van een architecturale periode, specifiek het gebruik van beton, neemt Mila Chorbadzhieva kenmerkende details van monumenten die zijn verwaarloosd voor decennia en maakt een afgietsel ervan met een mix van beton en hars, om terug te worden geïntroduceerd als architecturale elementen voor decoratie. Chorbadzhieva zegt over haar visuele herinneringen: “om te confronteren, accepteren en ons verleden te kennen, om de schaamte en negativiteit af te schudden; dit lijkt de enige manier om verder te gaan.

Ondanks dat we weinig kunnen doen om te voorkomen dat we ouder worden, als het aankomt op opgroeien, hebben we een keus. De moderne maatschappij eist van ons dat we extreem snel volwassen worden en verantwoordelijkheid gaan nemen voor ons leven vanaf een erg jonge leeftijd. Er is veel sociale druk om te presteren en om serieus te zijn. “Play My Game” is ontworpen om de jeugdige geest te omarmen. Deze set van modulaire tassen, bandjes en pompons kan worden gemixt en gematched in speelse combinaties. Dragers worden uitgenodigd om plezier te hebben in het uiten van een individuele stijl.